روزگاری که عشق را نمیشناسند

( تو را روزگاری دوست دارم که عشق را نمی شناسند .)

 
 
نه معماری بلند آوازه ام
نه پیکره تراشی از روزگار رنسانس
نه آشنای دیرینه مرمر .
اما
می خواهم بدانی
تن زیبای تو را چگونه ساخته ام
و با گل و ستاره و شعر آراسته ام
و با ظرافت خط کوفی .
نمی خواهم
تواناییم را در بازسرایی تو به رخ بکشم
و در چاپ دوباره ات
و در نقطه گذاری ات از الف تا ی .
که عادت ندارم
از کتاب های تازه ام سخن بگویم
و از زنی
که افتخار عشق اش را داشته ام
و افتخار تالیفش را
                              ـ از فرق سر تا پنجه پا ـ
که چنین کاری
شایسته تاریخ شعرم نیست
و نه شایسته دلبر
 
نمی خواهم
شماره کنم
خال هایی را
                          که بر شانه ات کاشته ام
چراغانی را
                         که در خیابان چشمانت آویخته ام
ماهیانی را
                         که در خلیج های تو پرورده ام
ستارگانی را
                          که لای پیراهنت یافته ام
یا کبوترانی را
                         که میان سینه ات پنهان ساخته ام .
که شایسته ی غرور من نیست و
کبریای تو .
 
بانوی  زیبای من !
رسوایی زیبایم !
که با تو خوشبو می شوم .
تو شعری شکوهمندی
که آرزو می کنم امضای من در پای تو باشد
و سحر بیانی که طلا و لاجوردش می چکد .
مگر می توانم در میدان های شعر فریاد نزنم :
دوستت دارم
دوستت دارم
دوستت دارم
مگر می توانم خورشید را در کشوهایم نگه دارم
مگر می شود با تو در پارکی قدم بزنم و ماهواره ها
کشف نکنند که تو دلدار منی .
 
نمی توانم
پروانه ای را سانسور کنم که در خونم شناور است .
نمی توانم
یاسمن را باز دارم از آویختن بر شانه هایم
نمی توانم
شعری عاشقانه را در پیراهنم پنهان کنم
زیرا
منفجر خواهد شد .
 
بانوی من !
شعر آبرویم را برده است
و واژگان رسوایت ساخته اند
من
مردی هستم که جز عشقم را نمی پوشم
و تو
زنی که جز لطافتت را .
پس کجا برویم دلبرم ؟
و نشان عشق را چه سان بر سینه بیاویزیم ؟
و عید والنتین قدیس را چه سان جشن بگیریم ؟
در روزگاری که عشق را نمی شناسند .
 
بانوی من !
آرزو دارم در روزگاری دیگری دوستت می داشتم .
روزگاری مهربانتر ، شاعرانه تر
روزگاری که شمیم کتاب ، شمیم یاسمن
و شمیم آزادی را بیشتر حس می کرد .
 
آرزو می کردم که دلبرم می بودی
در روزگار آیزنهاور و ژولیت گریکو
پل الوار و پابلو نرودا
چاپلین و سید درویش و نجیب الریحانی .
 
آروز می کردم
با تو شام می خوردم شبی در فلورانس
آنجا که پیکره های میکل آنژ
هنوز هم نان و شراب را با جهانگردان قسمت می کنند .
 
آرزو می کردم
که دوستت می داشتم در روزگاری که شمع حاکم بود و هیزم
و بادبزن های ساخت اسپانیا و نامه ها ی نوشته با پر
و پیراهن های تافته .
نه در روزگار
موسیقی دیسکو و ماشین های فراری و شلوارهای جین چل تکه .
 
آرزو می کردم
تو را در روزگار دیگری می دیدم
روزگاری که گنجشک ها حاکم بودند
آهوان و پلیکان ها یا پریان دریایی .
نقاشان ، شاعران ، عاشقان ، کودکان و یا دیوانه ها .
 
آرزو می کردم
که تو از آن من بودی
در روزگاری که بر گل ستم نبود
بر شعر ، بر نی و بر لطافت زنان .
اما
افسوس
دیر رسیده ایم
ما گل عشق می کاویم
در روزگاری
                              که عشق را نمی شناسند .
 
                                                                              نزار قبانی
                                                                                (۱۹۲۳ - ۱۹۹۸)