دسته ۹۰ درصدی

شده یک چیزی آن قدر جلوی چشم شما باشه که نبینیدش؟ نه این که نبینید، بهش توجه نداشته باشید..... در حقیقت از این موارد خیلی در زندگی انسان هست،خیلی زیاد...درحقیقت ۹۰ درصد آیتم های زندگی در این دسته قرار می گیرند و این آیتم ها شامل همه چیز می شوند یعنی هم انسان ها،هم اشیا، هم مکان ها و از همه بیشتر،صفات درونی خودمان.... ممکن است قلبا بدانیم که ما مثلا بی دقت هستیم، عجول هستیم، یا امثالهم ومیدانیم که این صفات خوب نیستند ولی آنقدر درگیر زندگی هستیم که فرصت نمی‌کنیم تمرکز و برنامه ریزی کنیم ورویش کار کنیم...به همین ترتیب، مثلا می‌دانیم رنگ سالن پذیرایی خوب نیست،ولی چون در آن دسته قرار دارد( دسته ۹۰ درصدی) یعنی اولویت اول نیست،می‌گذاریم برای بعد...بعدی که شاید هرگز نیاید. در مورد آدم ها هم همین طور هست هستند کسانی که همیشه در زندگی حضوردارند اما آنقدر بی توقع که حضورشان مثل هوایی که نفس میکشیم،باوجود ضروری بودن،فراموش می شوند.....باری همه اینها را گفتم که بگویم گاهی بسته به شرایط به آدم تلنگری می خورد که یکی از آیتم های این دسته را در ذهنمان برجسته می‌کند مثلا آن آدم مهم و حیاتی زندگی که دیده نمی شد،بیمار می شود و تازه می فهمیم چقدر دوستش داریم و چقدر حتی فکر از دست دادنش وحشتناک خواهد بود، یا میهمان مهمی در راه هست مثلا خواستگار،آن وقت است که هرجور شده رنگ پذیرایی و حتی پرده ها و مبلمان هم عوض می شوند و گاهی هم مجبوریم به صفات خودمان توجه کنیم مثلا به فردی علاقه مند شده ایم که از تنبلی بدش می آید ویا از سیگار متنفر است...اینجور جاهاست که یکی دو آیتم از دسته ۹۰ درصدی،به صدر دسته ۱۰ درصدی یعنی اولویت ها می آید
جدیدا که صحبت بخشش و گذشت و غیره زیاد برایم پیش می آید،متوجه شده ام که من خیلی آدم کینه ای هستم. و نه تنها قادر به کینه به دل گرفتن هستم،که مرتبا آن کینه را آبیاری میکنم که مبادا روزی ناغافل مجبور به بخشش بشوم و این خیلی بداست....تصمیم دارم روی این صفت کار کنم و اجازه ندهم که از اینجا به بعد کینه کسی را به دل بگیرم، فعلا اینقدر بزرگوار نشده ام که این قانون عطف به ماسبق هم داشته باشد، اما قول می‌دهم روی آن هم کار کنم......شما چطور؟ جدیدا سری به دسته ۹۰ درصدی زده اید؟