بیست و یک سال گذشت....

امروز (یکم شهریور)درست بیست و یک سال از  مهمترین روز زندگیم میگذرد.21 سال پیش در چنین روزی من و همسرعزیزم زندگی مشترکمان را آغاز کردیم.در طول این سالها  چه بسیار فراز و نشیب ها را تجربه کردیم.چه بسیار روزهای خوش و روزهای سخت را گذراندیم.اما هیچ وقت  به اندازه امروز احساس خوشبختی نکرده ام.به نظر من ازدواج ،پیونددوفرد، دو جسم یا دو خانواده یا دو طایفه نیست.ازدواج پیوند دو روح است بر روی بدن زندگی. یک مرد ایده آل های بسیاری دارد که میخواهد در همسرش آنها رابیابد.بعضی ها به دنبال یک معشوق هستند بعضیها به دنبال یک شریک غم و شادی بعضیها خصوصیات مادر و یا خواهری که برایشان عزیز است در همسرشان جستجو میکنند بعضیها خصوصیات یک مومنه و عارفه را میطلبند بعضیها افسونگری یک پری راخواستدارند.بعضیها زنی میخواهند که به آتها تکیه داشته باشد بعضیها زنی میخواهند که به او تکیه کنند.بعضیها زنی صبور و مطیع را میپسندند بعضیها زنی جسور و پرحرارت را...اما من با زنی پیوند جاویدان بستم که سرچشمه نامتناهی از همه آنها را داراست زنی که هم مریم است و هم شهرزاد هم وزیر است و هم پادشاه هم ظریف است و هم محکم هم مادر است و هم همسر ...هنوز هم وقتی  بیرون از خانه هستم،همه فکر و ذکرم در خانه پیش همسرم است.هنوز هم  در معدود اوقاتی که منزل  نیست درو دیوار خانه برویم سنگینی میکند. هنوز هم بهترین دلخوشی من این است که وقتی نشسته،فکر میکند یا راه میرود ازدور نگاهش کنم و خدارا برای داشتن او که گرمی بخش کاشانه ام است سپاس بگویم..یک مرد اگر همسری خوب داشته باشد خداوند را سپاس میگوید و من شکرگذار هستم که نه فقط همسر و شریک خوبی، که بهترین دوست زندگیم را بدست آورده ام